Η Σκύρος, όπως μαρτυρούν τα αρχαιολογικά ευρήματα, κατοικείται ήδη από τη νεολιθική εποχή ενώ ο σημαντικός οικισμός στο Παλαμάρι από την εποχή του Χαλκού φανερώνει έναν ακμάζοντα πολιτισμό.

Η Σκύρος αναφέρεται αρκετές φορές και στην ελληνική μυθολογία. Σε αυτό το νησί ο βασιλιάς Λυκομήδης σκότωσε το μυθικό ήρωα Θησέα. Επίσης στη Σκύρο έστειλε η Θέτιδα τον γιο της τον Αχιλλέα για να αποφύγει τον Τρωικό Πόλεμο καθώς υπήρχε χρησμός που έλεγε ότι θα σκοτωθεί στην Τροία, όπως και έγινε. Μάλιστα όσο κρυβόταν εδώ ο Αχιλλέας ντυμένος γυναίκα πρόλαβε και έκανε ένα γιο με την Δηιδάμεια, την κόρη του Λυκομήδη. Ο γιος αυτός, ο Νεοπτόλεμος, μετά το θάνατο του πατέρα του βρέθηκε και αυτός στην Τροία και παίρνοντας τον οπλισμό του Αχιλλέα συμμετείχε στην άλωση της πόλης.

Από τον 5ο αιώνα π.Χ. και μετά η Σκύρος εντάσσεται στην Αθηναϊκή Συμμαχία, στη συνέχεια την καταλαμβάνουν οι Μακεδόνες και αργότερα οι Ρωμαίοι. Τους Ρωμαίους διαδέχεται η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ενώ μετά την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους η Σκύρος περνάει στα χέρια των Ενετών.

Οι Ενετοί θα διατηρήσουν τη Σκύρο μέχρι το 1538 όταν ο διαβόητος Μπαρμπαρόσα θα κυριεύσει το νησί που πλέον ενσωματώνεται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Σκύρος φαίνεται να απολαμβάνει μια σχετική αυτονομία με αρκετά προνόμια. Μεγαλύτερο της πρόβλημα, όπως και στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου, είναι η πειρατεία. Πολύ συχνά οι κάτοικοι αναγκάζονται να καταφύγουν στο Κάστρο της Σκύρου για να γλυτώσουν από τους πειρατές.

Το 1821 η Σκύρος συμμετέχει ενεργά στην Ελληνική Επανάσταση και αποτελεί από την πρώτη στιγμή τμήμα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.