Η Χίος με βάση τα ευρήματα κατοικείται ήδη από την προϊστορική εποχή με πρώτους κατοίκους της τους Πελασγούς, τους Κάρες και τους Λέλεγες. Πιθανότατα κατά τον 11ο αιώνα π.Χ. το νησί θα αποικηθεί από τους Ίωνες και θα γνωρίσει σημαντική ανάπτυξη χάρη στο εμπόριο. Το 493 π.Χ. η Χίος θα κατακτηθεί από τους Πέρσες στα χέρια των οποίων θα μείνει για 15 περίπου χρόνια. Στη συνέχεια η Χίος θα συμμαχήσει με την Αθήνα και αργότερα με τη Σπάρτη, ενώ στη συνέχεια θα ταχθεί στο πλευρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τους Μακεδόνες θα διαδεχθούν οι Ρωμαίοι και αυτούς στη συνέχεια οι Βυζαντινοί που θα εντάξουν τη Χίο στο Θέμα του Αιγαίου και θα χτίσουν στο νησί αρκετές εκκλησίες και μοναστήρια.

Το 1346 η Χίος θα καταληφθεί από τους Γενουάτες, οι οποίοι θα την οχυρώσουν με κάστρα και βίγλες σε στρατηγικά σημεία σε ολόκληρο το νησί με έμφαση στα Μαστιχοχώρια, όπου παράγεται η σημαντικότερη πηγή εισοδήματος της Χίου. Το 1566 η Χίος θα καταληφθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όμως πάλι χάρη στην ξακουστή μαστίχα της θα αποκτήσει σημαντικά προνόμια και θα συνεχίσει να αναπτύσσεται.

Αυτή η ανάπτυξη θα τερματιστεί με βίαιο τρόπο το 1822 με την περίφημη Σφαγή της Χίου. Τότε ο Οθωμανικός στόλος αποβιβάζει σημαντική στρατιωτική δύναμη στο νησί, η οποία σφαγιάζει ή αιχμαλωτίζει πάνω από 40 χιλιάδες κατοίκους του νησιού ανάμεσα τους γυναίκες και μωρά. Αυτό το γεγονός προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση και αποτροπιασμό, ενώ ο Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά δημιούργησε ένα μοναδικό έργο τέχνης εμπνεόμενος από τη Σφαγή της Χίου, τον ομώνυμο πίνακα που εκτίθεται στο Λούβρο.

Η Χίος θα αρχίσει να αναπτύσσεται ξανά από τα μέσα του 19ου αιώνα και να γίνεται ξανά μια υπολογίσιμη ναυτική δύναμη. Το 1912 η Χίος θα απελευθερωθεί και θα ενωθεί με την Ελλάδα.