Η Σίφνος ήταν γνωστή με τα ονόματα Μερόπη. Μεροπία και Ακίς ενώ το σημερινό της όνομα κατά μια εκδοχή το οφείλει στον Σίφνο, τον γιο του ήρωα Σουνίου, ενώ άλλοι θεωρούν ότι προέρχεται από το επίθετο «σιφνός» που σημαίνει κενός και το συνδέουν με τις στοές των αρχαίων μεταλλείων.

Αυτά ακριβώς τα μεταλλεία που κατά την αρχαιότητα έδωσαν στη Σίφνο μεγάλες ποσότητες χρυσού και ασημιού είναι υπεύθυνα για την μεγάλη ευμάρεια του νησιού, μια ευμάρεια που φαίνεται και από τον εντυπωσιακό «Θησαυρό των Σιφνίων», ιερό κτίριο που βρίσκεται στους Δελφούς. Εκείνη την εποχή το νησί οχυρώνεται με ένα δίκτυο πύργων για να προστατευθεί από τις επιδρομές. Η εξάντληση των ορυχείων θα οδηγήσει και στην παρακμή της Σίφνου, η οποία παύει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στα δρώμενα της περιοχής.

Το 1207 η Σίφνος θα ενταχθεί στο Δουκάτο της Νάξου, όμως το 1262 θα αποτελέσει και πάλι τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το 1307 ο Γιαννούλης Ντακορούνια (εξελληνισμένα Δακορώνιας) από την ισπανική πόλη Κορούνια θα καταλάβει το νησί και θα ανακηρύξει τον εαυτό του ανεξάρτητο ηγεμόνα. Το 1494 η Σίφνος ξαναπερνά στα χέρια των Ενετών μέχρι το 1617 όταν και θα καταληφθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Το 1821 η Σίφνος θα ξεσηκωθεί μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα παίρνοντας μέρος στην επανάσταση και θα αποτελέσει από την πρώτη στιγμή τμήμα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Το νησί ανέδειξε αρκετές προσωπικότητες σε όλους τους τομείς με πιο γνωστό ίσως τον διάσημο αρχιμάγειρα Νικόλαο Τσελεμεντέ.