Η Θεσπρωτία κατοικείται πιθανότατα από την προϊστορική εποχή. Πρώτοι κάτοικοι της περιοχής θεωρούνται οι Πελασγοί. Το 433 π.Χ. στα Σύβοτα θα γίνει μια μεγάλη ναυμαχία μεταξύ Κορινθίων και Κερκυραίων ενώ λίγο αργότερα οι πόλεις της περιοχής συνασπίζονται και ιδρύουν το Κοινό των Θεσπρωτών.

Το 167 π.Χ. οι Ρωμαίοι θα καταστρέψουν αρκετές από τις αρχαίες πόλεις της Θεσπρωτίας, ενώ στη συνέχεια η περιοχή θα βρεθεί υπό βυζαντινή κυριαρχία και αργότερα θα αποτελέσει τμήμα του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Τους Βυζαντινούς μετά από μια μικρή ενετική παρένθεση θα διαδεχθούν οι Τούρκοι τον 15ο αιώνα.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το Σούλι και τα χωριά του αντιστέκονται σθεναρά στον κατακτητή. Το 1792 οι Σουλιώτες θα αποκρούσουν με επιτυχία τις δυνάμεις του Αλή Πασά, όμως στις αρχές του 19ου αιώνα θα αναγκαστούν να εκπατριστούν. Ο καλόγερος Σαμουήλ οχυρώνεται στο Κούγκι και ανατινάζεται για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Αν και είχε συμφωνηθεί οι Σουλιώτες να αποχωρήσουν αναίμακτα, ο Αλή Πασάς σπάει τη συμφωνία και τους καταδιώκει. Οι Σουλιώτες χωρίζονται σε δύο ομάδες με τη μία να διαφεύγει και την άλλη να καταφεύγει στο Ζάλογγο. Εκεί θα γραφτεί ο τραγικός επίλογος της καταδίωξης , με το Χορό του Ζαλόγγου, όπου οι Σουλιώτισσες πετούσαν τα παιδιά τους στο γκρεμό και μετά έπεφταν και αυτές για να μην τις πιάσουν οι Τούρκοι.

Η Θεσπρωτία τελικά θα απελευθερωθεί το 1913 και θα ενωθεί επιτέλους με την Ελλάδα.